Ωδή στον Yann Tiersen

Πανεπιστημίου 42, ώρα 18:30.
-Γεια σας. 2 εισιτήρια για Yiann Tiersen θέλω.
-Sold out.
-Tι;;;
-Sold out σου λέω! Από την Τρίτη.
Με μάτια ακόμα γουρλωμένα γυρίζεις την πλάτη σου στον -κάποτε συμπαθητικό/απόλυτα μισητό πλέον- τύπο του ταμείου και με βήμα αργό κατευθύνεσαι προς την έξοδο της στοάς. Το όνειρό σου για μια νύχτα έρωτα με το τιρσενικό βιολί καταρρέει μπροστά στα μάτια σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα και η Αμελί θα μείνει για πάντα φυλακισμένη στις ίντσες της οθόνης σου. Η Παρασκευή, χορεύοντας ξεδιάντροπα με το νούμερο 13, μόλις βρήκε το πρώτο θύμα της.
Δε θα δεις τον Τιρσέν αυτό το Σάββατο. Ίσως και κανένα Σάββατο.
Δε θα ακούσεις το "Le Noyee" αυτό το Σάββατο. Ούτε το "Le Banquet". Ούτε αυτό ούτε το επόμενο Σάββατο.
Το πολυπόθητο μικρό χαρτάκι λικνίζεται επιδεικτικά πάνω από το κεφάλι σου και σου βγάζει τη γλώσσα του. Και με τον πρώτη νότα του σαββατιάτικου ακορντεόν -παφ!- εξαφανίζεται. Και μένει μόνο σκόνη. Η σκόνη που μένει πάντοτε. Γνώριμη σκόνη. Η σκόνη που σε περικυκλώνει κάθε μέρα. Η σκόνη που προκλητικά φλερτάρει μαζί σου κάθε μέρα. Η σκόνη που σε πνίγει κάθε μέρα. Μια θύελλα, ένας στρόβιλος σκόνης. Η σκόνη με την οποία πρέπει να ζεις. Η σκόνη με την οποία πρέπει να μάθεις να ζεις. Η σκόνη αυτή είναι η ζωή σου ολόκληρη. Και ολόκληρη η ζωή σου είναι αυτή η σκόνη...
Πες μου αλήθεια... Ακόμα δεν έμαθες να ζεις μ' αυτήν τη σκόνη;

''Η πιο μεγάλη λύπη γελάει και η πιο μεγάλη χαρά κλαίει"
William Blake