Μεταμεσονύχτιο παραλήρημα

Και να, ξέρεις... είναι από κείνες τις μέρες που δε θέλεις να κάνεις απολύτως τίποτα.
Που 8έλεις να καταλάβεις αυταρχικά το κρεβάτι σου, να παρακαλάς να μη σου χτυπήσει κανένας την πόρτα. Να μην βλέπεις τίποτα έξω από το παράθυρο, να μην ακούς τους ψιθύρους των περαστικών. Να καρφώσεις τα μάτια σου στο ταβάνι. Όχι, να μην τα καρφώσεις- καλύτερα να τα κλείσεις. Ναι, να τα κλείσεις. Και να βυθιστείς. Να βυθιστείς και να μην ξαναβγείς στην επιφάνεια. Να βυθίζεσαι αργά αργά και όπου σε βγάλει. Μπορεί να επιστρέψεις στο ίδιο μέρος. Μπορεί όμως να χα8είς και να μην ξαναγυρίσεις.
Μα... και αν χαθείς και δεν ξαναγυρίσεις; Τότε τι 8α κάνεις; Να φοβηθείς; Όχι να μη φοβηθείς. Γιατί 8α έχεις αφήσει μια για πάντα το άστατο κρεβάτι σου, το άστατο εγώ σου. Γιατί 8α απαλλαχθείς μια για πάντα από την υποτι8έμενη ευτυχία σου, απο την υποτι8έμενη δυστυχία σου. Από το γέλιο και το κλάμα σου. Από την αλή8εια και το ψέμμα σου. Όχι μόνο το δικό σου, αλλά και το δικό τους. Και 8α πέσεις στο κενό. Μακριά από σένα και μακριά απ' αυτούς. Θα πέφτεις και 8α πέφτεις. Και δε 8α σταματάς. Και είναι αλήθεια, υπάρχουν στιγμές που θα νοσταλγήσεις το γυρισμό σου... Που θα θελήσεις να ξαναντικρύσεις το κρεβάτι σου... Η καθημερινότητα είναι το χειρότερο ναρκωτικό. Μα, δεν αξίζει να το 8υσιάσεις για το απόλυτo κενό; Ή μάλλον... για το απόλυτο "καινό";
Και αν επιστρέψεις στο ίδιο μέρος; Και αν βρεις και πάλι το δρόμο του γυρισμού; Και αν βρεθείς ξανά στο κρεβάτι σου; Τότε ίσως φίλε μου δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα να χαθείς... Ίσως δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα να πέσεις στο καινό... Μόνο στο δικό σου κενό. Και η επόμενη μέρα θα είναι ίδια και απαράλλαχτη... Και η μεθεπόμενη...