Σκοτάδι στο Φως

Τύφλωσα την ακοή
ανενόχλητοι οι κομήτες να θρυμματίζουν τα μονά μου πόδια

Και στην έγερση των σκελετών κλείδωσα τα μάτια
- τους λάξευσα στο πίσω μέρος της αυλής, θεμέλια στο παλιό το σπίτι

Τώρα πουλώ τις αισθήσεις μου για να κοιτώ το σκοτάδι
(και οι πέντε χρυσά θα τέμνουν το φαύλο μου τον κύκλο)

Στον πάτο των μυρμηγκιών
στου ναδίρ τη φωλιά
σαν πάνθηρας πεινασμένος θα βουτήξω
ανήλεα να τυφλωθώ στο φως που θα τρυγήσω από το μεδούλι των θηρίων

Από το κρανίο
ρούφηξες όλα τα σύρματα
και έπλεξες στον πάγο πάνω,
δύο μόνες λέξεις να σκαλίσεις
-το πρώτο σου ατόπημα
στα είκοσι κεριά που έσβησες
(και σβήνεις ολοένα)

Μα, ανάθεμα το φως!-
Βάρβαρη η πρωινή Σελήνη
λάβρα φιλάει στον πάγο,
τα δόντια σπάν’ το σύρμα
και λιώνει το μελάνι σου
στις φλέβες ρέει ασβέστης

Κλωστή είσαι στον άνεμο
Στο χώμα εγώ βελόνα
Αν σε κεντήσω πέταξες
Αν σε φυσήξουν πέφτεις

Η νύχτα μόνο θάλπει τους τυφλούς
-στον ήλιο νεοσσοί παγιδευμένοι

Γράμμα Ι

Άδραξε τον κόκκινο λωτό
από το πιο ψηλό σπαθί της αυλής μου
πέτα το στο κλάμα της Κυριακής
και βούτα στο ποτάμι
Τα φύκια θα σε ζώσουν
και οι μάγισσες θα σε γητέψουν
Μα όταν τα στοιχειά φονεύσεις
ακολούθα τις γοργόνες
μέχρι το δένδρο του βυθού
και κάψε τα κλαριά του
Εκεί στις στάχτες θα τον δεις
Κρύψ' τον στις παλάμες σου και φερ' τον πίσω
Σ' εμένα
Κλέφτες στο δρόμος σου θα βρεις,
μα βιάσου, εδώ ματώνω
Τον πόνο να δαγκώνω μόνο στο φλοιό του,
κι από τον καρπό του να μεθύσω
Για κάθε δαγκωματιά μου πάρε ένα στίχο,
για κάθε μου λωτό σου δίνω ένα ποίημα
Ωδή στον χαμό των εραστών

φόνος

Για κάθε ψηφίο ως το χιλιοστό
λεπίδα έφτιαχνε οικτρή
στις άκρες έσταζε αγκάθια
γλυκά τη σάρκα για να σχίσει
Πνοή σκληρή-
Για την ανάσα την ταγμένη
στην πορφύρα που κυλάει στους αγωγούς

Τον έκλαψε άραγε κανείς;

-όρμος

Όταν κοπάζει
τότε με σκιάζει

κι όταν στεγνώνει
πώς με σκοτώνει

Είν' η βροχή και ο πόνος
αγάπη υπονόμως

-ας μ' έσπρωχνες μέσα,
ν'΄ακούσω λίγο μόνο-

Στη θύελλα.

Μα αγαπώ τη μουσική
όταν ματώνουν τα αυτιά μου

- σ π ρ ώ ξε -

Και το γκρεμό στην τσάκιση

Κλήρος

Μείζονες τάφοι ψυχών ελαχίστων
κι ελάσσονα τ' αριστουργήματα των μεγίστων
Ξηραίνεται το δίκιο όταν ο δόλος ξεπηδά

Στο Χώμα ο Ήλιος και η Σελήνη στον Άδη
και η Αθηνά σφυρήλατο του Ηφαίστου

Η υστεροφημία στο τόξο των δώδεκα
και στην άκρη του τόξου ο 1
-ο ελάχιστος εκ των μεγίστων

άτοπο ΙΙ

Άσκηση ηλεκτρισμού.
Επίλυση:

το σκοτάδι φιλικός αγωγός των εραστώv'
στη μέρα πάντα βραχυκυκλώνονται φαντάσματα.

Στο σβήσιμό τους φωσφορίζουν

ατοπο-

Αν μία αστραπή
γεννήτρια δακρύων χιλίων

πονάει ο Ουρανός όταν βρέχει
(στη λάσπη ο σπαραγμός)

Στον ήλιο μόνη η κάθαρση.
(το φως -έστω- πάντα καθαρό)

Στην άμμο

Τα φωτισμένα φύκια του γιαλού
φτάνουν μόνο να μου δείξουν
το μάγουλο του φεγγαριού
- τ' απέναντι, που το ρουφά η θάλασσα

εκεί, υπογείως του βυθού
που τα ψάρια βουβά ενορχηστρώνουν τις φυσαλίδες καταπνιγμένων Σειρήνων
που οι ναύτες υπάκουα ερωτεύονται γοργόνες απαγωγείς
και η τρίαινα ανοδικές σπέρνει δονήσεις
- μα προς τα κατω μόνο σιωπή -
εκεί λ υ π(ηρά κοιμ)ά σ α ι εσύ.

Στον πάνω όροφο μουσική.