Ανάνηψη

Τίποτα το πιο γοητευτικό στην αιώνια, διακαή παρουσία

από την απουσία,  απότομη και αιφνίδια

- η έλλειψη παραλείψεως και ο μακάβριος, αργός της θάνατος '

πάντα δέους και ευνοίας δεν τύγχανε το ακαριαίο;

Σαββατόβραδο

 

Σε κυλινδρωμένους δρόμους λεμονιάς  νήσων ανήσυχων

Παραταγμένες οι κόρες

ευλαβικά μα ηδονικά, καρτερικά

τα μάγουλα ματώνουν σε ανδριάντες του αντίπαλου πεζοδρομίου
 


Στο τέντωμα του ηχείου οι παλμοί των μηνιγγιών

μετά μανίας βαθμών της τάξης του 60 -ή και 70

αντί πολτού βασιλικού,  στο κάψιμο του τσίγκου

ουρλιάζουν σαν ινδιάνικο χωριό προ της  σφαγής
 

Πουλιά δραπέτες του κλουβιού της άνοιξης

εραστές της φλόγας του χειμώνα και ερωμένες του οπίου

υπόδικοι ακίδων  πεινασμένων και αγγέλων διονυσίων

λαχταρώντας τ' όνειρο, κοιμούνται για τον εφιάλτη

 

Για την ανάσα στον αριστερό τους βραχίονα

για το καλοκαίρι στην ξεσκισμένη σκηνή

για της σκόνης το μοίρασμα και το μπουρλότο της σιωπής

Για το πρωί της Κυριακής

 

 

 

Το κυνήγι της μούσας

 

 

Λες και μια εισπνοή ρούφηξαν όλες τις λέξεις απ' τους ιστούς μου

όλες τις συλλαβές από τα κύτταρά μου

κι όλο το μόλυβδο της γραφομηχανής μου

και εκπνέοντας έφτυσαν στου μοναχού τον πάπυρο

-στην έρημο, αφού ήπιαν το γάλα της καμήλας

και χώθηκαν στα τρίγωνα της άμμου

σα μούμια με τύλιξαν στο σάβανο και με σταύρωσαν εκεί

με πίσσα και αίμα

-έρμαιο αχόρταγων  εξερευνητών,

να 'μαι τώρα στο κλουβί της νυχτερίδας κάτω από τις δάδες

μα εκείνη πετά και εγώ νοσταλγώ

λίγη φωνή μονάχα να βρω κει στο ράγισμα του τοίχου

λίγο φως στις φλέβες να κυλήσει

τις σφήκες να λιώσω και τη φωλιά τους να θάψω

με προσευχές στις κατακόμβες

καθώς  ηδονικά θα λούζομαι στης ζέσης τις οάσεις

γυμνή και εκστασιασμένη

από την ηχώ την αναστημένη στις μύτες των χειλιών μου

 

-κραυγή-

            

Σα μέταλλο κονσέρβας πατημένο

στην πέμπτη γωνία του γκαράζ

Ξέχειλης πολτού τεθλασμένου

και ληγμένων παραισθήσεων

 

Μασημένοι στους κυνόδοντες οι κόκκοι

μα η πείνα θρεμμένη και η ηχώ της ισχνή

Οπίου σιγή στης αιθανόλης το κλάμα

στον τοίχο της ρωγμής η ηδονή

 

Και εσύ ποτέ δε θα χορτάσεις

μήτε από τον Έρωτα μήτε από το Τίποτα