Μαντρουγκάδα

Κάθε φορά που ντύνεται την ποίηση
αρπάζει τη μάσκα
απ' το πιο ψηλό ντουλάπι
στην κουζίνα
-εκεί πίσω από τη ζάχαρη-
και σιμώνει στο νεροχύτη μέχρι να γεμίσει όλες τις σακούλες με τα δάκρυά του
να τα ταϊσει στη χύτρα
μέχρι εκείνη να βαρεθεί να βράζει
μέχρι το νερό να θυμώσει και σύννεφα να γίνει
Ψηλά,
για ν' ακουμπήσει πάλι τη μάσκα
στο βάθος δεξιά, πίσω πίσω να τη θάψει
και να πάρει τη ζάχαρη
μέχρι σταλαγμίτης να πέσει πάλι το νερό
- κλάμα από τους ουρανούς
Χαμηλά,
στο ποτάμι έξω από το περβάζι της
-Αλάτι.

Άμπρα Κατάμπρα

Για την αγάπη δε θα πουν

Μόνο ρουφούν τις συλλαβές
από τα τύμπανα και τις φτύνουν
από το ρουθούνι
αφού κεντήσουν πάνω τους χτικιά και πονεμένες μάγισσες,
μέχρι το τελευταίο ξόρκι
από τον πάπυρο με τις συνταγές θανάτου
που φυλούν κάτω από το μαξιλάρι
που φιλούν πριν πέσουν για ύπνο
πριν την Τελετή της επομένης
στην κόκκινη ενορία του τελευταίου συρμού
- πρωταγωνίστρια η κοπέλα με το άσπρο φόρεμα
και τις φλόγες στην πλάτη,
τυπωμένοι οι βολβοί στους ώμους της
διεσταλμένες οι κόρες τους
αδέσποτα τα φίδια γλύφονται,
σκοντάψε στις κυλιόμενες και ράγισε.
Αιμορραγία - Καλή σας όρεξη.

Λούνα παρκ - στον ήλιο

Σκοποβολή.
Βάλλω τη σκέψη
Βάλε τους βόλους
Σπρώξε, ντόμινο άγαλμα.
Δε λυπάμαι, εσένα μόνο.

Κι αφήνω απλά το παγκάκι
κάτω από το δέντρο
δίπλα σε μια δεξαμενή, απαλά
-το τρόπαιο της ανηφόρας
της στρώναμε χρυσές κορδέλες, αν θυμάσαι.

Κλειδώνω και κοιμάμαι.

Μην κλαις λοιπόν, για σένα μόνο.

Τζαζ

Tυλίγω τις παλάμες μου γύρω από τους κροτάφους σου
Ως την καμπάνα που σημαίνει τον πνιγμό
Το δικό σου
Από το δηλτήριο της δικής μου δαντέλας

Φίδια ορμούν από τους βολβούς
Μου
Ελευθέρωσα και τα θηρία -
να προσέχεις την πανσέληνο

Θυσιάζω το βλέμμα και το αίμα μου
Σε σένα
Λίγοι ξέρουν να φτιάχνουν χώμα από χρυσάφι εξάλλου

Καλλιτέχνης κατά και δια της στροφής

Η στάλα κορυφώνεται στην ανάσταση του καθρέφτη
Χίλια θρύψαλλα να γίνω - εκατομμύρια να γίνεις
Έξω βρέχει
Μέσα καίει και κρυώνω

Ανάθεμα τη Σάλλυ σου, εδώ είναι το καμπαρέ
Μου
Και συ περνάς απλώς.

Συν + Δια = τη σκεψει

Η Ισορροπία μασημένο υπογλώσσιο ανισόρροπων παλμών


Καθώς η χορωδία σφυρίζει ανάποδα το σκοπό της νυχτερίδας
Γιατί στέκεται όρθιος και αιώνιος ο Μορφέας
Και είναι αβάσταχτο το κλάμα τον εμβρύων
-σημείωση διαίσθησης


Δώδεκα γίναν τα ρολόγια
Να βγουν επιτέλους τα φαντάσματα!


Η Ευτυχία χαραγμένη στο χάρακα
Μεθυσμένος ο καρπός ελέγχου
Και συ παλεύεις να λιώσεις τη σάρκα με το φλασκί σου


Συνύπαρξη για χάρη της ανυπαρξίας
Λαβωμένο λιοντάρι στο βωμό,
θυσία για εναν αμνό;

Εκμδενίζουμε το κέντρο βάρους
Φέρεις το βέλος, φέρω το στόχο
Φέρε το στόχο να φέρω το βέλος

Δορυφόροι Αδιάφοροι
Στο κέντρο εμείς


Νοστος Νηπιακής αΝοησίας
-Καταραμένη η κίνηση
(Παύση)
- Ένσταση κύριε Πρόεδρε! Και η ΑΚΙΝΗΣΙΑ;
- ενοχή.