Μαντρουγκάδα

Κάθε φορά που ντύνεται την ποίηση
αρπάζει τη μάσκα
απ' το πιο ψηλό ντουλάπι
στην κουζίνα
-εκεί πίσω από τη ζάχαρη-
και σιμώνει στο νεροχύτη μέχρι να γεμίσει όλες τις σακούλες με τα δάκρυά του
να τα ταϊσει στη χύτρα
μέχρι εκείνη να βαρεθεί να βράζει
μέχρι το νερό να θυμώσει και σύννεφα να γίνει
Ψηλά,
για ν' ακουμπήσει πάλι τη μάσκα
στο βάθος δεξιά, πίσω πίσω να τη θάψει
και να πάρει τη ζάχαρη
μέχρι σταλαγμίτης να πέσει πάλι το νερό
- κλάμα από τους ουρανούς
Χαμηλά,
στο ποτάμι έξω από το περβάζι της
-Αλάτι.