Everyday is like sunday

Κυριακή σήμερα. Και ξέρεις πόσο μισώ τις Κυριακές.

Είναι ένα τίποτα, ένα μηδενικό, μια τρύπα στο νερό, ένα δωδεκάωρο στο κρεβάτι, ένα δωδεκάωρο σε μια νεκροζώντανη οθόνη, ένα σι ντι στο ρι πιτ, πενήντα άδειες σελίδες τετραδίου, είκοσι τσιγάρα που αναβοσβήνουνε το ένα πίσω απ' τ' άλλο, μια ασταμάτητη βροχή, μια ατέλειωτη υπόγεια διαδρομή.

Γκρι είναι οι Κυριακές. Ούτε μαύρο ούτε άσπρο. Μόνο γκρι. Το άσπρο της ευτυχίας σου και το μαύρο της δυστυχίας σου στο μίξερ. Ένα γκρι ανθρωπάκι. Ένα ανθρωπάκι χωρίς πρόσωπο, ακίνητο, αμίλητο, ανέκφραστο. Ένα ανθρωπάκι που λατρεύεις να μισείς γιατί δεν έχεις λόγο ν' αγαπάς.

Η Κυριακή σου... Ο αποδιοπομπαίος τράγος της τραγικής εβδομάδας σου. Το τραγικό της τέλος και η τραγική σου κάθαρση.
Τραγωδία της Δευτέρας, καλωσήρθες.

ΥΓ: Θα πρέπει πραγματικά και μ' όλη μου την ψυχή να μισώ τις Κυριακές, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το τιρσενικό μου Σάββατο κατόρθωσε ν' αποδράσει από τη σφαίρα της ουτοπίας (μετά από πολύωρη αναμονή έξω από fuzz - πόλεμο σώμα με σώμα για τα τελευταία εισιτήρια που γλίτωσαν λόγω ακύρωσης - χαλάλι οι μελανιές).

Γιατί αν μάθεις να ζεις με τη σκόνη, θα μάθεις και πώς να την καθαρίζεις.
5 μέρες για Άμστερνταμ και συνεχίζουμε.

*Τσιμπήστε και έναν κυριακάτικο Morissey.
Καληνύχτα.