Αθήνα, δυο μέρες μετά

Γέλιο - κλάμα. Κλάμα - γέλιο. Σιωπή.
Και το ίδιο από την αρχή. Ξανά και ξανά.
Ώσπου καταλήγω να χορεύω με την αντανάκλαση του καθρέφτη.
Και με τα ποδήλατα που αχνοφαίνονται στο βάθος.
Στις όχθες των καναλιών.
Χαιρετώ το τραμ.
Μ' ένα κομμάτι μηλόπιτα στο χέρι.
Και μ' ένα στριφτό στο άλλο.
Μούδιασμα ποδιών, μελανιές χεριών.
Συνεχίζω να προχωρώ,
Βροχή και αέρας φονιάς.
Ομπρέλες και αδιάβροχα.
Συνεχίζω να προχωρώ.
Σκισμένος χάρτης, σπασμένη πυξίδα.
Συνεχίζω να προχωρώ.
Χλωμά πρόσωπα, κορμιά γιγάντων.
Συνεχίζω να προχωρώ.
Ένα λυπημένο χαμόγελο στην Άννα Φρανκ, τα σέβη μου στον φαν Χοχ.
Και συνεχίζω να προχωρώ.
Κύκνοι στο νερό, γυναίκες στις βιτρίνες.
Κόκκινα φώτα και συνεχίζω να προχωρώ.
Δε με νοιάζει να χαθώ.
Μόνο να μένω μέσα τους κύκλους θέλω.
Όχι στην αρχή και όχι στο τέλος.
Μόνο μέσα στους κύκλους,
Όχι στην πρώτη μέρα και όχι στην πέμπτη.
Μόνο μέσα στους κύκλους.
Μα οι μόνοι κύκλοι που μένουν είναι αυτοί στην επιφάνεια του καθρέφτη.
Αυτούς που ζωγραφίζω με το άγγιγμά μου στο γυαλί.
Αυτούς που ζωγραφίζω μέσα στο κεφάλι μου.
Αυτούς που πάντα ζωγράφιζα μέσα στο κεφάλι μου.
Αυτούς που η πόλη των καναλιών κατάφερε να ταράξει.
Μα μόνο για λίγο.
Γιατί, άνάθεμα, πέρασε και η πέμπτη μέρα.
Και γω συνεχίζω να χορεύω με τον εαυτό μου.



ΥΓ: Nouvelle Vague,7/11/2009 Gagarin. Απλά ΕΠΡΕΠΕ να είσαι εκεί.