Να τι παθαίνεις όταν ακούς Tiersen ξημερώματα και σε 9 μέρες φεύγεις για Amsterdam...
Πρόσ8εσε και 2 ποτήρια κόκκινο κρασί.
Εγώ θα φύγω σου λέω. Και ας στο 'χω ξαναπεί.
Και ας σου χω ξαναπεί πως εγώ δε μένω άλλο στον τόπο τούτο.
Στον τόπο που τόσα χρόνια νόμιζα πως με ανέβαζε.
Μα στην πραγματικότητα με κατέβαζε.
Σ' ένα λάκκο υπο το μηδέν, σε ένα τοπίο καμμένο και μάταιο.
Που όμως έμοιαζε με περιβόλι λουλουδιασμένο.
Μα δεν ήταν, όχι δεν ήταν... Καθόλου δεν ήταν,
Και αλήθεια... ξέρεις πόσο θα 'θελα να ήταν;
Ένα περιβόλι απέραντο. Ένα περιβόλι πολύχρωμο. Ένα περιβόλι δικό μου. Ένα περιβόλι δικό σου. Ένα περιβόλι δικό μου και δικό σου.
Μα δεν ήταν σου λέω...
Γι' αυτό και γω θα φύγω. Θα φύγω για περιβόλια άλλα.
Τι μου 'χει μείνει εξάλλου; Ένα σπασμένο ακορντεόν, μια άδεια βαλίτσα, μια άδεια καρδιά, μια σπασμένη ζωή....
Και αυτή η μουσική που στοιχειώνει το κεφάλι μου.
Αυτή η καταραμένη μουσική.Αυτό το καταραμένο τραγούδι.
Αυτό το καταραμένο πιάνο δε λέει να σωπάσει...
Και αυτοί οι καταραμένοι ψίθυροι δε λένε να σιγήσουν...
Αυτοί οι καταραμένοι ψίθυροι, αυτές οι καταραμένες λέξεις.
Νομίζεις πως μου τραγουδούν γλυκά, μα ανελέητα με χτυπούν.
Γι΄ αυτό και γω φεύγω. Εγώ φεύγω σου λέω.
Χρειάζομαι καινούριους ψιθύρους. Χρειάζομαι καινούριο πιάνο...
Τι; Να σε πάρω μαζί μου;
Όχι, εσύ δεν πρέπει να 'ρθεις μαζί μου. Εσένα δε μπορώ να σε πάρω μαζί μου. Εσένα δε θέλω να σε πάρω μαζί μου.
Γιατί; Ρωτάς γιατί; Αλήθεια ξεχνάς γιατί;
Εσύ μου έσπασες το ακόρντεον, εσύ μου άδειασες τη βαλίτσα, εσύ μου άδειασες την καρδιά, εσύ μου έπσασες τη ζωή.
Και τώρα εγώ φεύγω.
YΓ:Τώρα που είπα Tiersen, να θυμηθώ αύριο να βγάλω εισιτήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου