Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Αέρας


"Και οπόσον διέφερεν από όλας τας ιδιοτελείς περιπτύξεις, από όλας τας λυκοφιλίας και τους κυνέρωτας του κόσμου η εκλεκτή, η αιθέριος εκείνη επαφή!" - Όνειρο στο κύμα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Η αιθέριος εκείνη επαφή.
Θέλω μόνο να με κοιτάς και να σε κοιτώ.
Και με το να με κοιτάς να 'ναι σα να κοιτάς τον εαυτό σου.
Να κοιτάς μες στις ίδιες σου τις κόρες.
Όχι μόνο τραγούδια σαρκικά κάτω από ψεύτικα σεντόνια.
Ούτε μελανές δαγκωματιές και φιλιά συμπιεσμένα.
Ούτε διαπλανητικά όνειρα σε δήθεν γαλάζιες λίμνες, σε δήθεν φοίνικες και παραδείσους.
Ούτε μόνο ταξίδια με ρουλεμάν, πρόχειρο αλκοόλ και δήθεν επαναστάτες.
Ούτε ουσίες φυλακισμένες σε ένα τσιγαρόχαρτο - υποσχέσεις για στιγμές παραμυθένιες και εξωγήινες.
Ούτε κουρελιασμένα επιχειρήματα και συγγνώμες ξεπεσμένες για να βρω μια φωτεινή γωνιά σε σκοτεινές υπάρξεις.
Ούτε ανάσες πληρωμένες για να λησμονήσω την αβάσταχτη - δήθεν- μοναξιά μου.
Να φωνάζεις και κανείς να μη σ' ακούει.
Θέλω να φωνάζω και να μ' ακούς μόνο εσύ.
Και ν' αντηχούν οι φωνές μου στους τέσσερις τοίχους του κουτιού μου.
Και ν' αντηχούν και στους τέσσερις τοίχους του δικού σου κουτιού.
Ένα και το αυτό.
Το κουτί μου, το κουτί σου.
Να κόβω το δάχτυλό μου στη σελίδα του αγαπημένου μου βιβλίου και να ματώνεις εσύ.
Να σβήνεις το τσιγάρο στο γυμνό σου δέρμα και οι κάφτρες να ξεσκίζουν το δικό μου.
Θέλω τον πόνο και το θάνατο κοινό, θέλω τη δράση σου ίδια με την αντίδρασή μου.
Και να 'ναι η λύπη μου μια σακούλα γεμάτη δάκρυα πεταμένη στην άκρη του πεζοδρομίου σου.
Να 'ναι γραμμένη στις αράδες του τετραδίου σου.
Να 'ναι κρυμμένη στους σπόρους της αυλής σου.
Στο κατακάθι του φλιτζανιού σου.
Στη φλόγα του κεριού που αφήνεις αναμμένη μετά τα μεσάνυχτα.
Και στους καρβουνιασμένους κύβους που ποτέ δε μαζεύεις από το τζάκι σου.
Θέλω η λύπη μου να στοιχειώνει τον καθρέφτη που κοιτάς το πρωί.
Και να σε καρφώνει αλύπητα καθώς πλένεις το πρόσωπό σου.
Και να 'ναι τα καρφιά της τόσο μυτερά και τόσο απαλά μαζί.
Να ναι ο εφιάλτης και το όνειρο εξίσου.
Και όλ' αυτά για να ριχτείς μεμιάς στο κενό που θα ριχτώ και γω.
Και για ν' ψάχνεις το σκοινί που 8α μας φέρει πίσω όταν ζητώ τη σωτηρία.
Όλ' αυτά για την ίδια λύτρωση στην ίδια τραγωδία.
Και για το ίδιο γέλιο στην ίδια κωμωδία.
Για το ίδιο ουρλιαχτό στην ίδια ζωή.
Για το ίδιο ουρλιαχτό στην ίδια ωρυόμενη ζωή.
Για την ίδια αιθέρια επαφή.


*-Γύρισες πίσω; -Όχι, πάντα εδώ ήμουν.



1 σχόλιο: