Σα
μέταλλο κονσέρβας πατημένο
στην
πέμπτη γωνία του γκαράζΞέχειλης πολτού τεθλασμένου
και
ληγμένων παραισθήσεων
Μασημένοι
στους κυνόδοντες οι κόκκοι
μα η
πείνα θρεμμένη και η ηχώ της ισχνή
Οπίου
σιγή στης αιθανόλης το κλάμαστον τοίχο της ρωγμής η ηδονή
Και εσύ
ποτέ δε θα χορτάσεις
μήτε
από τον Έρωτα μήτε από το Τίποτα
ύμνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήυπέροχο...ειδικά το τέλος..
ΑπάντησηΔιαγραφή