Γράμμα Ι

Άδραξε τον κόκκινο λωτό
από το πιο ψηλό σπαθί της αυλής μου
πέτα το στο κλάμα της Κυριακής
και βούτα στο ποτάμι
Τα φύκια θα σε ζώσουν
και οι μάγισσες θα σε γητέψουν
Μα όταν τα στοιχειά φονεύσεις
ακολούθα τις γοργόνες
μέχρι το δένδρο του βυθού
και κάψε τα κλαριά του
Εκεί στις στάχτες θα τον δεις
Κρύψ' τον στις παλάμες σου και φερ' τον πίσω
Σ' εμένα
Κλέφτες στο δρόμος σου θα βρεις,
μα βιάσου, εδώ ματώνω
Τον πόνο να δαγκώνω μόνο στο φλοιό του,
κι από τον καρπό του να μεθύσω
Για κάθε δαγκωματιά μου πάρε ένα στίχο,
για κάθε μου λωτό σου δίνω ένα ποίημα
Ωδή στον χαμό των εραστών

φόνος

Για κάθε ψηφίο ως το χιλιοστό
λεπίδα έφτιαχνε οικτρή
στις άκρες έσταζε αγκάθια
γλυκά τη σάρκα για να σχίσει
Πνοή σκληρή-
Για την ανάσα την ταγμένη
στην πορφύρα που κυλάει στους αγωγούς

Τον έκλαψε άραγε κανείς;

-όρμος

Όταν κοπάζει
τότε με σκιάζει

κι όταν στεγνώνει
πώς με σκοτώνει

Είν' η βροχή και ο πόνος
αγάπη υπονόμως

-ας μ' έσπρωχνες μέσα,
ν'΄ακούσω λίγο μόνο-

Στη θύελλα.

Μα αγαπώ τη μουσική
όταν ματώνουν τα αυτιά μου

- σ π ρ ώ ξε -

Και το γκρεμό στην τσάκιση

Κλήρος

Μείζονες τάφοι ψυχών ελαχίστων
κι ελάσσονα τ' αριστουργήματα των μεγίστων
Ξηραίνεται το δίκιο όταν ο δόλος ξεπηδά

Στο Χώμα ο Ήλιος και η Σελήνη στον Άδη
και η Αθηνά σφυρήλατο του Ηφαίστου

Η υστεροφημία στο τόξο των δώδεκα
και στην άκρη του τόξου ο 1
-ο ελάχιστος εκ των μεγίστων

άτοπο ΙΙ

Άσκηση ηλεκτρισμού.
Επίλυση:

το σκοτάδι φιλικός αγωγός των εραστώv'
στη μέρα πάντα βραχυκυκλώνονται φαντάσματα.

Στο σβήσιμό τους φωσφορίζουν

ατοπο-

Αν μία αστραπή
γεννήτρια δακρύων χιλίων

πονάει ο Ουρανός όταν βρέχει
(στη λάσπη ο σπαραγμός)

Στον ήλιο μόνη η κάθαρση.
(το φως -έστω- πάντα καθαρό)