Ίλιγγος

Αίμα σε κρανία περιπλάνησης
στάζει ο ποιητής της ταράτσας
καθώς γειτονικά καλώδια παίρνουν τη σάρκα γκιλοτίνας
- μήπως και εισπνεύσει κάμποσες ανάσες η μαραμένη βιασύνη

Καρκινώματα ανοδικής φοράς προς γαλάζιες -οι δείκτες λένε- βουνοκορφές
Μα οι σταλακτίτες τους κεντρίζουν υπόκωφους λαβυρίνθους
Ανάθεμα! Πού ειναι η κλωστή σου;

Έλα να γεμίσουμε τους λάρυγγες με στάχτη
κανένα σημείο ρίγους να μην τρυπώσει
Μα εσύ αγαπάς με πόνο να μεθάς - έτσι πονώ και εγώ εξάλλου
(και τότε είναι που δίνω έρωτα στις λέξεις)

Όλα τα στόματα ρουφηγμένα σ' ένα κομμάτι καθρέφτη πεταμένο στην όχθη της λάσπης

Καλλιτέχνες της μεταμόρφωσης του ευκόλου σε δυσκόλου και τούμπαλιν
Η Χυδαιότητα μαζεύει τα παιδιά της στην ένεση που σιμώνει το μάγουλο
και γελάει η μαύρη μπέρτα που κρατάς το νόμισμα της νίκης

Πότε θα χορέψεις με τα κορίτσια που τραγουδούν στους τοίχους;
Και να 'ναι ο τελευταίος ιδρώτας που στάζει το χείλος σου

Λιγοστοί οι είκοσι αιώνες για να χαράσσεις μόλυβδο στον πάγο
αλλά κοίτα που εσένα θάβει το κρύσταλλο!


Ξεχασμένο σκυλί σε κλειδωμένο μπαούλο αποθηκευμένης (και υποθηκευμένης) γωνίας!
Άπλωσε απλά το κόκκινο πανί γύρω από τη σιδερένια σφαίρα
και έλα να φτιάξουμε βροχή από δω ψηλά