Ο κόσμος μου μοιάζει κόκκινος.
Σ' αρέσει έτσι που καίγεσαι;
Η Αισιοδοξία μου συστήθηκε, είναι η πιο υπάκουη κοπέλα.
Μόνο όταν απόρησα γιατί κάθε δυο - τρία φεγγάρια βουτάω σε αλατισμένες λίμνες εκείνη πέταξε το κολάρο της.
Αλλά εσύ σκεπάσου αγάπη μου, η σάρκα σου είναι χλωμή και είναι νωρίς ακόμα.
-Όρισέ μου τη δυστυχία, πρόσταξες τις προάλλες.
- Ευτυχισμένος ο ύπνος μου σε κάθε επόμενο βαγόνι. Ευτυχία το κάθε ταξίδι μου, σου απάντησα.
Τελικά αναπνέουν μόνο όσοι αγκιστρώνουν τα ρουθούνια τους στα σύννεφα;
Νάρκισσοι ευλογημένοι όσοι πατούν σε καλοδεμένες σελίδες.
Εξομολόγηση: και γω χαμογελώ από ψηλά όταν ανταλάσσω κέρματα με κουκκίδες, αλλά αυτό να μείνει μεταξύ μας.
(Φοβισμένα αυτιά παντού βλέπεις.)
Ο κόσμος μου μοιάζει κόκκινος και πεινασμένος.
Και συ καίγεσαι να τον ταϊσουν.
Σ' αρέσει έτσι που οι φλόγες χαράσσουν την αλφάβητο στο δέρμα σου;
Έτσι που και οι νεκροί και οι ζωντανοί να σέρνονται πάνω σου.
Φορτίο υπέρβαρο, πολλά τα ονόματα και είναι δύσκολο να ζητάς παρουσίες κάθε μέρα.
Μα είναι γλυκός ο εθισμός.
Και ο κόσμος ακόμη μοιάζει κόκκινος και κοκκίνισες και συ μου φαίνεται.
- Σώπασε επιτέλους! Μ' αρέσει έτσι που καίγομαι. Και κλείδωσε την πόρτα πίσω σου.
Και ο Ήφαιστος να γελά υστερικά στη γωνία.
υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφή