Εσύ και εγώ

Μάτια καρφιά σε γυάλινο πίνακα.
Κίτρινες κορδέλες μέσ' από ραγισμένο τοίχο.
Κόρες νούφαρα σε παγωμένες λίμνες.
Χείλη χαρακωμένοι δίσκοι ξεχασμένου πικ-απ.
Και η ζωγραφιά στον καθρέφτη ο ατέρμονος εφιάλτης.

Βαρέθηκα να μιλάω για νεκρούς.
Βαρέθηκα να ζω μόνο για τα καλοκαίρια.
Κατάρες για το τώρα και τους χειμώνες του.

Αγάπησέ με για πάντα.
Ή έστω μέχρι το επόμενο πρωί.

Κλείδωσέ με στο πιο σκοτεινό συρτάρι και κατάπιε το κλειδί.
Κάνε με σκόνη και φύσα με να με πάρει ο άνεμος.
Δέσε με στο κούτσουρο και πέτα με στο πεινασμένο τζάκι.

Μόνο μη μ' αφήνεις εδώ - δεν αντέχω τη θάλασσα.
Είναι το τραγούδι της τόσο γλυκό και είναι η γεύση μου τόσο πικρή.
Ή ρίξε με μέσα της να ερωτευτώ τα κύματα - μόνο κύματα αγαπώ εξάλλου.

Τύλιξέ με στο σεντόνι σου και κρέμασέ με στο δέντρο.
Να πετάξω από το κουκούλι μου.
Ή να σαπίσω εκεί για πάντα.

Χαράκωσε το στέρνο μου με μια βελόνα.
Και βάλε απ' την παλέτα σου όποιο χρώμα θέλεις.
Φωτογράφισέ με.
Και κάψε τη φωτογραφία σαν την πιο ακόλαστη μάγισσα.

Λιώσε με και χύσε με στο κρασί σου να σε τρυπήσω.
Να τρυπήσω το λαιμό σου, να περάσω στο συκώτι σου και να το κάψω.
Και να στέκομαι περήφανα στις πύρινες κορυφές καθώς εσύ θα αιωρείσαι και θα ωρύεσαι.
Ξεχνώντας ό,τι έζησες και ό,τι δεν έζησες ποτέ.
Καθώς θα πυρπολείσαι ανελέητα από την ίδια τη φωτιά σου, καθώς θα παραδίδεσαι στις φλόγες του ονειρικού σου ολοκαυτώματος.
Και θα τραγουδάς ασταμάτητα ικεσίες για τη νύφη της σωτηρίας.
Και γω να στέκομαι κει ψηλά, άγαλμα ακλόνητο και αγέλαστο,άγαλμα βουβό και ασυγκίνητο, δίχως μια ρυτίδα συναισθήματος στο μέτωπό μου.
Μόνο για να σε δω να χάνεσαι πριν από μένα, μόνο για να χαθείς πριν να χαθώ εγώ.
Μόνο για να καείς όπως κάηκα και γω.

Αγάπησέ με για πάντα.
Ή έστω μέχρι το επόμενο πρωί.




Τελευταία μισώ τα χρώματα.