Τρέλα.

Γιατί καις τον κήπο μου - γιατί δε φυτεύεις σπόρους στην ψυχή μου;
Γιατί σβήνεις τον ήλιο μου - γιατί δε με λούζεις με αχτίνες;
Η κατάρα σου και η καταραμένη σου αγάπη.
Το μαχαίρι σου χάδι στο λαιμό μου και η φωτιά σου τραγούδι στα μαλλιά μου.
Και το ποτήρι σου πηγάδι του πνιγμού μου.
Και το χέρι σου δαντέλα για το ξεφτισμένο μου φόρεμα και η ανάσα σου χιόνι στη μοναξιά μου.
Και η κιθάρα σου το κύκνειο άσμα μου και οι χορδές της νήματα επιθανάτιας ακροβασίας.
Αγαπώ γιατί με σκοτώνει - αν δε με σκότωνες δε θα σ' αγαπούσα.
Όπως με σκοτώνει το εντοιχιμένο οινόπνευμα και οι καπνισμένες εισπνοές.
Και όπως με σκοτώνουν τα αδίστακτα μάτια σε μεταμεσονύχτιες ξεχασμένες πλατείες.
Όπως με ξυπνούν οι εφιάλτες μεθυσμένων κρεβατιών.
Και όπως με σκοτώνει η βροχή - κάποτε την αγαπούσα ξέρεις, μα τώρα με πνίγει.
Κάποτε τη γύρευα να την αγαπήσω, τώρα γυρεύω τον ήλιο.
Όπως γυρεύει φωλιά ο δραπέτης.
Όπως γυρέυει άσπρη σκόνη ο παθιασμένος.
Όπως ο ετοιμοθάνατος γυρεύει το δήμιο.
Έτσι και γω γυρεύω τον ήλιο.
Σπάζοντας τις μπούκλες μου σε φυλακισμένα δωμάτια, πάνω από ξεχαρβαλωμένα ελατήρια μεμονωμένων στρωμάτων και κάτω από μισοσβημένο νέον.
Με μόνη συντροφιά μερικά φωνήεντα ξεχασμένων περαστικών και δαγκώνοτας κάπου κάπου τα χέρια μου.
Και προσπαθώντας να κλέψω μερικές αναπνοές από τον φεγγίτη πάνω δεξιά.
Έτσι γυρεύω να κλέψω μερικές αναπνοές από τον ήλιο.
Έτσι κλέβω τον ήλιο. Έτσι κλέβω τον ήλιο μου. Έτσι κλέβω και τον δικό σου ήλιο.
Κατάρες για αιώνια δευτερόλεπτα σε κλειδωμένα υπόγεια.
Κατάρες για σταγγαλισμό από κηλιδωμένα σεντόνια.
Κατάρες για παντοτινή διαμονή σε στοιχειωμένο πίνακα τρελαμένου ζωγράφου.
Κατάρα για αγάπη πανοτινή - κατάρα για το θάνατό σου στη στιγμή.
Αγαπώ γιατί με σκοτώνει.
Και συ γι' αυτό να μ' αγαπάς.



- "Τελικά δεν είναι όλα έτσι όπως ήταν", το παιδί σκέφτηκε."Όπως νόμιζα ότι ήταν δηλαδή."