Άνθρωπος, πάθος και άλλες ιστορίες

Αυτό που βλέπεις εσύ σε μένα, βλέπω γω σε κείνον.
Και αυτό που βλέπω γω σε κείνον, βλέπει εκείνος σ' άλλη.
Μην ξεχνάς.
Είμαστε όλοι ο ίδιος άνθρωπος ιδωμένος από διαφορετική πλευρά.
Όλοι κομμάτι της ίδας δαντέλας, κεντημένοι άλλοτε στις άκρες, άλλοτε στη μέση.
Και χορεύοντας κάποτε κάποτε από μια κλωστή της - μη χορεύεις πολύ, 8α πέσεις.
Όχι, ορκίζομαι ότι ούτε εγώ θα χορέψω πολύ. Υπόσχομαι τουλάχιστον.
Μα δε σου κρύβω, υπάρχουν στιγμές που δε κρατιέμαι να μείνω ακίνητη.
Που παλεύω να καρφώσω τα πόδια μου στο πάτωμα, μα τίποτα.
Που θέλω να υποκλιθώ σ' εκείνες τις μουσικές, ξέρεις...
Γαργαλούν αργά αργά τα αυτιά μου, ξεγελούν με το χαμόγελο του παλιάτσου και με βρόντο προσγειώνονται στην ενδοχώρα.
Σ' αυτό το στράτευμα πονηριάς και γλυκού επεκτατισμού, πες μου αλήθεια, πώς μπορείς να αντισταθείς;
Σ' αυτή τη ενορχηστρωμένη δίνη που σου υπόσχεται ολόκληρη τη ζωή σε μια μέρα μόνο.
Και που σε μια μέρα στην παίρνει πίσω.
Μια δίνη αιώνια και μακάβρια.
Μια μουσική αιώνια και μακάβρια.
Και κει αρπάζω την κλωστή.
Και χορεύω αστμάτητα, με βλέμμα ασταμάτητα προκλητικό.
Και τυπώνω και γω μια δαγκωματιά στο μήλο του Αδάμ.
Και συ δε μπορείς ν' αντισταθείς, το ξέρω.
Παλεύεις, μα δε μπορείς.
Και θέλεις τόσο να χορέψεις κρατώντας μοναχά τη φτηνή σου κλωστή.
Και θέλω τόσο να χροέψω κρατώντας μοναχά τη φτηνή μου κλωστή.
Στο είπα εξάλλου.
Είμαστε όλοι ο ίδιος άνθρωπος ιδωμένος από διαφορετική πλευρά.
Παιδιά της κακίας με φωτεινά διαλείμματα ευγένειας.
Ή το αντίστροφο, δεν ξέρω.
Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις από τους ανθρώπους.
Από τα ανθρωπάκια. Από μένα και από σένα.
Και όταν γελάς, γελώ και γω, μόνο που γελώ με άλλο αστείο.
Και όταν κλαις, κλαίω και γω, μόνο που κλαίω για άλλα μάτια.
Και όταν πληγώνεις, πληγώνω και γω, μόνο που πληγώνω άλλη καρδιά.
Και όταν πληγώνεσαι, πληγώνομαι και γω, μόνο που ζω άλλο δράμα.
Πάψε να κλαις, να πάψω και γω.
Όχι, δε γίνεται.
Τότε κράτα μου το χέρι να κλάψουμε παρέα.
Μην ξεχνάς σου λέω.
Είμαστε όλοι ο ίδιος άνθρωπος ιδωμένος από διαφορετική πλευρά.
Απόσπασμα από το ίδιο αρχαίο παραμύθι.
Νότα τσαλακωμένη από το ίδιο πεντάγραμμο.
Λαμπιόνι από τον ίδιο αστερισμό.
Σκιές στον ίδο τοίχο.
Δάκρυ από την ίδια βροχή.
Και την ίδια βροχή πρέπει να στάξουμε.





*-Σύγχιση;
-Όχι.
-Τρέλα;
-Όχι.
-Τότε;
-Zωή.

Αναμνήσεις

Κάτι από τον περσινό χειμώνα.
Γιατί ξεσκόνιζα τις παλιές μου μουτζούρες και έπεσα πάνω σ' αυτήν.
Και γιατί πάει περίπου ένας χρόνος...

Για κάθε λεπτό που σπατάλησα στη σκέψη των ματιών σου.
Για κάθε ώρα που 'δωα στην ανάμνηση των χειλιών σου.
Για κάθε μέρα που 'τρεχε και το άγγιγμα σου δεν ερχόταν.

Για κάθε δάκρυ που ΄ριχνα σκυμμένη πάνω από ατέλειωτες σελίδες ξεφτισμένων βιβλίων.
Για κάθε μου κραυγή που ξεχυνόταν στην αβάσταχτη ηχώ του ξεχασμένου πάρκου.
Για κάθε μου μοναχική περιπλάνηση στους άλλοτε κοινούς μας δρόμους.

Για κάθε χαμόγελο που πίσω του έκρυβε ερείπια και λόγια λησμονημένα.
Για κάθε κίβδηλο σ' αγαπώ σ' άγνωστους πρωταγωνιστές.
Για κάθε ευχή μου και κάθε κατάρα μου.


Για κάθε φορά που πίστεψα πως τις άδειες ώρες σου γέμιζε το πρόσωπό μου, η ανάσα μου, τα φιλιά μου.
Πως με κάθε ξύπνημα αναζητούσες τη μυρωδιά μου.
Για κά8ε φορά που πίστεψα πως 8α γυρνούσες.
Πως θ' άνοιγες πάλι ορμητικά την πόρτα μου, τάζοντας μου αστέρια και έρωτες.
Γι' αυτή τη φορά.
Για κά8ε καταραμένη φορά.
Για κάθε στιγμή που ονειρικά βυθιζόμουν στο είναι σου, παραμελώντας επειδεικτικά το δικό μου...
Γι' αυτό σε αγάπησα.
Γι' αυτό σε μίσησα.
Γι' αυτό σε μισώ.
Γι' αυτό σαγαπώ.


*Να 'σαι καλά όπου και να 'σαι. Χάρη σε σένα δε θα ξαναερωτευτώ την καταστροφή.

Εις μνήμην του Ντέκα...

Στην αναμονή

Ασύστολα πάλλονται τα μηνίγγια μου.
Και ο δείκτης στοχεύει εσένα.
Γιατί να ραγίζει η καρδιά μου πάντα το χειμώνα;
Και πόσους ακόμα χειμώνες θα ραγίσει;
Παίρνεις το τρένο και φεύγεις.
Παίρνεις το τρένο και γυρνάς.
Και με το που γυρνάς ξαναφεύγεις.
Δεν προλαβαίνω. Δε σε προλαβαίνω.
Στάσου λίγο.
Μια φωτεινή ακτίνα και ένα πέπλο σκιάς.
Ένα γέλιο δυνατό και μια σιωπή κενή.
Αμηχανία.
Επόμενο βήμα το φιλί ή ένα αντίο και καληνύχτα;
Μέρες αδιάφορες. Και αλλεπάλληλες κουκίδες ενδιαφέροντος.
Και ξανά μέρες αδιάφορες. Και μετά χτυπάει το τηλέφωνο.
Συνταγή για ατέλειωτες ώρες βασάνων μπροστά σε κάτασπρο τοίχο.
Και για τον τέλειο ερωτκό θάνατο.
Μακάρι να σου 'χαν μάθει να λες το "όχι" ή το "ναι" από την αρχή.
Τώρα το "σ' αγαπώ" μου θα 'χε μια απάντηση.
Τώρα θα ΄ξερα αν μαζί με τον ήλιο θα 'πρεπε να χαίρομαι και γω.
Τώρα 8α 'ξερα αν έπρεπε να σε μισήσω ή να σου χαρίσω τα βιβλία μου.
Τώρα δε θα 'χανα τον καιρό μου παλεύοντας να σου δώσω αυτό το ποίημα.
Ανάθεμα, κοίτα!
Πάλι τρύπησα το δάχτυλό μου.
Στο ίδιο αγκάθι.
Στο ίδιο σημείο.