Από το κρανίο
ρούφηξες όλα τα σύρματα
και έπλεξες στον πάγο πάνω,
δύο μόνες λέξεις να σκαλίσεις
-το πρώτο σου ατόπημα
στα είκοσι κεριά που έσβησες
(και σβήνεις ολοένα)

Μα, ανάθεμα το φως!-
Βάρβαρη η πρωινή Σελήνη
λάβρα φιλάει στον πάγο,
τα δόντια σπάν’ το σύρμα
και λιώνει το μελάνι σου
στις φλέβες ρέει ασβέστης

Κλωστή είσαι στον άνεμο
Στο χώμα εγώ βελόνα
Αν σε κεντήσω πέταξες
Αν σε φυσήξουν πέφτεις

Η νύχτα μόνο θάλπει τους τυφλούς
-στον ήλιο νεοσσοί παγιδευμένοι