Τελεία,

Εγώ να βουτώ στο πλοίο
και συ βούτα στη σκόνη
μέχρι να βρεις το κρύσταλλο
ή στη βάθρα να πνιγείς

Να εύχεσαι να σε πάρει ο άνεμος
-φυσάει πιο γλυκά ο πόνος τότε
Ας έχεις τύχη οικτρή,
εσύ που χτυπάς.

(γέλιο Σαρδάνης καθώς γλυκά γυρίζει η πλάτη σε απόηχο απομάκρυνσης,
φαντάζουν αιώνιες οι σκάλες;)

Στάχτες

Ζούμε σιμά στο φάντασμα
το προηγούμενο
μέχρι να δοξάσουμε το επόμενο

Απ' τους παγωμένους κέδρους
μέχρι τ' αρμυρίκια στον ήλιο

Απ' το λευκό μέχρι το κοράκι

Απ' το άτομο μέχρι τη δυάδα

Απ' τον ιδρώτα μέχρι το αίμα

Απ' τη ζωή μέχρι το θάνατο

-και Αντίστροφα

Αυτό που μένει πάντα είναι μόνο στάχτες